(Minghui.org) Uygulayıcılar olarak, başkalarına karşı nazik olmamız ve tartışmamamız gerektiğini sıklıkla söyleriz. Ancak gerçek hayatta, daha sık utanırız ve nadiren yanıldığımızı kabul ederiz. Çoğu zaman, kendimizi mazur göstermek için Çin Komünist Partisi'nden (ÇKP) öğrendiğimiz "Yeterince iyi yapmadım", "Hala eksikliklerim var" veya "Yeterince nazik konuşmadım" gibi ibareleri kullanırız.
Örneğin, çocuğum yakın zamanda bir şeyi anlatırken bana karşı geldi ve çok üzüldüm. Onunla tartışmadım veya ebeveynlik durumumu ona baskı yapmak için kullanmadım ama belki de onunla konuşma şeklimin nazik olmadığını veya tonumun çok sert olduğunu düşündüm. Ama herhangi bir takıntım olup olmadığını veya yanlış bir şey yapıp yapmadığımı ciddi olarak düşünmedim.
Hatalarımızı kabul etmememizin ardındaki mantığın, sıradan insanların seviyesinde doğru şeyi yaptığımızı düşünmemiz, ancak konuyu pek de nazik olmayan bir şekilde iletmemiz olduğunu düşünürüz. Öyleyse neden hatalarımızı kabul etmedik? Çünkü durumu iyi idare edemedik.
"Yeterince iyi değil", "mükemmel değil", "hâlâ yetersiz" ÇKP'nin kullandığı tipik kelimelerdir. ÇKP üyeleri bir özeleştiri yazısı yazdıklarında, "yeterince iyi iş çıkarmıyor", "yeterince derinlemesine öğrenmiyor" ve "yeterince yüksek bir standart koymuyor" gibi terimlerle doldururlar.
Kim Haklı Kim Haksız
Bir uygulayıcı olarak,
Kişi daima dönüp kendi hatalarına bakmalıdır
Takıntıları yok etmenin en etkin yolu budur
Sıkıntıları es geçmenin hiçbir yolu yoktur, ister büyük ister küçük olsunlar.
Bir sıkıntı esnasında
"O haklı,
ben haksızım" yaklaşımını hatırlayabilirsen
Geriye tartışacak ne kalır?
(Kim Haklı Kim Haksız, Hong Yin III) )
Bir uygulayıcı olarak, hataları kabul etme cesaretine sahip olmanın, bu insani kavramları açığa çıkarma inisiyatifi almak anlamına geldiğine inanıyorum. Tartışma ve diğer insanların hatalarını düzeltme arzunuz varsa, yalnızca insan düzeyinde kendi çıkarlarınızı koruyorsunuz ve kendinizi uygulama yolunda geliştirmiyorsunuz.