(Minghui.org) Reina, iş değişikliği nedeniyle başka bir şehre taşınmak zorundaydı. Çok fazla eşyası olduğundan, Kenjiro ve ben ona taşınmasına yardım etmeye karar verdik.
Reina ve benim uzun mesafe sürüş deneyimimiz yoktu, oysa Kenjiro nispeten deneyimliydi. Yolculuk uzundu ve çoğunluğu otoyolda geçecekti. Kaybolmamak için Reina ve Kenjiro’nun önde gitmesine, benim de onları takip etmeme karar verdik. Yön bulmak için cep telefonlarımızı kullandık.
Onları elimden geldiğince takip etmeye çalıştım. Ancak otoyolun birleşme bölümlerinde diğer arabalar sık sık aramıza giriyordu. Başta, onları takip edemeyeceğim veya kaybolacağım konusunda endişelendim. Sinirliydim ve şöyle düşünüyordum: “Keşke önümdeki araba hızlı şeride geçse. Ne zaman bu şeritten çıkacak?” Bazen diğer arabayı sollamak için doğru anı bekledim, böylece aramıza girmeleri ihtimalini azaltabilirdim. Bu tür hareketler tehlikeliydi, ancak sorunu geçici olarak çözüyor gibiydi.
Ancak zaman zaman başka arabaların aramıza girmeye devam ettiğini ve bunun benim kontrolüm dışında olduğunu fark ettim. Onlarla arama girilmesi konusunda takıntılı olduğumu anladım. Uygulama açısından baktığımda, çıkarlarımın zarar göreceğinden ve planlarımın etkileneceğinden korktuğumu, bu yüzden bu arabalara karşı olumsuz duygular beslediğimi gördüm. Şefkatten yoksundum. Yaptığım şeyler, örneğin onları sollamak, sadece kendi çıkarlarımı korumak içindi. Bu, geçici olarak sorunu çözüyormuş gibi görünüyordu, ancak bu sabırsız ve dikkatsiz davranış hoşgörüyle uyumlu değildi.
Uygulama harika bir şeydir. Hayatta çok küçük gibi görünen bir şey bile bazı problemlerim olduğunu açığa çıkarır ve bana fark ettirir. Küçük şeylerden büyük resmi görebiliyorum ve bunlar gelişim fırsatlarıdır. Kalp doğamın (xinxing) düzeltilmesi gerektiğini fark ettim.
Önüme başka bir araba geçtiğinde sahip olduğum tüm olumsuz düşünceler bencillikten kaynaklanıyordu – sorunlara yalnızca kendi bakış açımdan bakıyor, kendi hislerime önem veriyor ve kendimi zarardan korumak istiyordum. Bir uygulayıcı olarak, bencillikten kaynaklanan bu kötü düşüncelerden vazgeçmeli ve olumlu bir tutumu korumalıyım.
Başka arabalar aramıza girdiğinde, hala gönülsüz ve endişeli olsam da kendime “Acele etme, sadece onu takip et ve dikkatli sür” dedim. Aynı zamanda düşüncelerimi inceledim ve olumsuz duygularım ve kötü düşüncelerim olmaması için kendimi kontrol ettim. Yavaş yavaş sakinleşebildiğimi fark ettim ve önümdeki araba artık o kadar “sinir bozucu” görünmüyordu. Hatta arabanın hangi şehirden geldiğini, görünümünü ve özelliklerini gözlemlemeye başladım. Sakinleştiğimde, çoğu zaman bu arabaların belki de 10-20 dakika sonra otoyoldan çıktığını keşfettim. Programım hiçbir şekilde etkilenmedi, ne de uygulayıcı arkadaşımın arabasını kaybettim veya kayboldum. Açıkça, endişelerim gereksizdi.
Shifu şöyle dedi:
“Biz, iyi veya kötünün, kişinin o anki düşüncesinden geldiğini ve o anki düşüncenin, farklı sonuçlar doğurabileceğini söylüyoruz.” Zhuan Falun, Dördüncü Ders
Yol uzun. Otoyolda şans eseri karşılaştığımız için, belki de bu kısa 10 dakikalık zamanda birlikte yolculuk etmek kaderimizde var. Bu “araya giren” arabalar engeller değil, bir anlamda yoldaşlar olabilir. Bu bir tür kaderdir. Bunu takdir etmeliyim, gelişim fırsatını reddetmemeli veya şikayet etmemeliyim.
Düşüncelerimi değiştirdiğimde her şey değişmiş gibi görünüyordu. Olumsuz düşüncelerim ve duygularım kayboldu. Kalbim minnet ve huzurla doldu. Az önce yaydığım olumsuz duygular için kendimi kötü hissettim. Neden bu sürücülerle kısa karşılaşmalarımızı değerlendirmedim? Belki de onları bir daha görme şansım olmayacak. Kendime bir dahaki sefere daha iyi yapmamı ve karşılaştığım tüm canlı varlıklara değer vermemi söyledim. Bu olayın iyi veya kötü bir şey gibi görünüp görünmediği fark etmeksizin değerini bilmeliyim.
Birleşme bölümüne tekrar geldiğimde, uygulayıcı arkadaşlarımın arabasını takip etmek için acele etmedim, bunun yerine yavaşladım ve otoyola giren araçlara yol verdim. Bu şans eseri karşılaştığım yeni arkadaşları sessizce selamladım: “Merhaba, bana eşlik ettiğiniz için teşekkür ederim. Hadi birlikte yol alalım.”
Zihniyetimi değiştirdikten sonra, kalbimde bir buz parçasının eridiğini hissettim. Aslında yaşam ve iş ortamımda benzer sorunları yaşadığımı fark ettim. Sık sık diğer insanları değerlendirmek için edinilmiş kavramları kullanıyor ve onları zihnimde “etiketliyordum.” Diğer kişi standartlarıma uymadığında veya beni bazı açılardan etkileyebileceğini düşündüğümde, kişinin ilerlememi engellediğini düşünüyordum ve olumsuz duygular hissediyor, onları reddediyor ve uzak duruyordum. Yüzeyde huzurlu bir görünümü koruyabilsem de kalbimde insanları uzaklaştırıyor ya da onlardan uzak duruyordum.
Uygulama, insanın kalbini geliştirmesiyle ilgilidir. Kendimi kandırmıyor muydum? Karşılaştığım tüm canlı varlıklar önceden belirlenmişti. Bu önceden belirlenmiş ilişkileri değerlendiriyor muyum? Uygulama yolunda karşılaştığım insanlar ve olaylar tesadüf olabilir mi? Pozitif düşünceleri ve nezaketi korumam, karşılaştığım tüm insanlara ve olaylara olumlu bakmam gerektiğini fark ettim.
Bu deneyim aracılığıyla, nezaket ve sabırdan yoksun olduğumu, bencil olduğumu fark ettim. Gelecekte daha iyi olmayı, başkalarına gerçekten saygı göstermeyi ve onları iyi bir şekilde değerlendirmeyi, çevremdeki uygulama ortamının değerini bilmeyi ve pişmanlık duymamayı umuyorum.