O Unutulmaz Yılın Hatıraları

(Minghui.org) Zaman hızla geçiyor. Geriye dönüp 20 yılı aşkın xiulian uygulamama baktığımda, Falun Dafa'yı uygulamaya başlamanın sevincinden, zulüm başladığında Tiananmen Meydanında Fa'yı onaylamama, zulüm sırasında sarsılmaz kalmama ve xiulian uygulamamdaki aşamalı olgunlaşmama kadar birçok duyguyu hissediyorum. Her sahne zihnimde bir film gibi ya da zamanda donmuş bir enstantane gibi tekrarlanıyor.

Falun Dafa'ya olan inancıma sadık kaldığım için bir gözaltı merkezinde tutuldum. Çin Yeni Yılı’na yakın bir sabah erken saatlerde koridorda ismim söylendi. Diğer birkaç uygulayıcı ile birlikte benim de bir çalışma kampına götürüleceğim ortaya çıktı.

O kış alışılmadık derecede soğuktu. İçinde bulunduğumuz minibüsün pencereleri kalın bir buzla kaplıydı ve bu da dışarıyı görmemizi tamamen engelliyordu. Ara sıra öne doğru eğiliyor ve boynumu ön camdan dışarıyı görebilecek kadar uzatıyordum. Baskın izlenim beyazdı; bembeyaz kar ve bembeyaz kırağı. Hava bile bembeyaz donmuş gibiydi.

Minibüs ilerlerken sallanıyordu ve kimse konuşmuyordu. Kalplerimiz ağırlaşmıştı. Çalışma kampına götürülmeden önce ailelerimizi görmemize izin verilmesi gerekirken polis yasal prosedürlere uymamıştı. Hepimiz çalışma kamplarının acımasız olduğunu biliyorduk ama bizi bekleyen tehlikeleri bilmiyorduk. Diğer uygulayıcılara yaklaştım ve onlara Shifu Li'nin öğretilerini yumuşak bir şekilde tekrarladım. O anda sadece Shifu’nun Fa'sı dikkatimizi dağıtan her şeyi bırakmamıza ve xiulian uygulamamızda doğru yolda kalmamıza yardım edebilirdi.

Aniden minibüs fren yaptı ve herkes öne doğru sarsıldı. Kocamın minibüsün önünde durduğunu ve dört yaşındaki çocuğumuzu kucağında tuttuğunu görünce şok oldum. Hava buz gibiydi ve muhtemelen uzun süredir orada bekliyordu. Saçlarının kenarlarında kırağı oluşmuştu. Çocuğum sarmalanmış olmasına rağmen kaşları, gözlerinin kenarları, burnu ve yanakları soğuktan kızarmıştı. Yün şapkası bile buz tutmuştu. Kocamın gözleri kızarmıştı ve çocuğumun ürkek ifadesi kalbimi delip geçti. Çocuğumu çok uzun zamandır görmemiştim ve gözyaşlarım kontrolsüzce yüzümden aşağı akmaya başladı.

Kocam minibüsün kapısına koştu ve hızlıca bana bir mektup uzattı, ancak gözaltı merkezinden gelen kadın gardiyan mektubu kaptı ve kapıyı çarparak kapattı. İçgüdüsel olarak ayağa kalktım, ancak gardiyanlar tarafından geri itildim. Tekrar ayağa kalktım ama beni tekrar koltuğa ittiler. Bu yürek parçalayıcı bir vedaydı; çok yakındık ama tek bir kelime bile edemiyorduk. O karmaşada tırnaklarımızla camdaki küçük bir buz parçasını kazımayı başardık. O küçücük noktadan sessizce birbirimize baktık ve konuşmadık.

Kocamın her yerde yardım aradığını, beni serbest bıraktırmaya çalıştığını öğrenmiştim. Minibüs hareket etmek üzereyken, kocama Falun Dafa'ya zulmedenlere beni eve daha çabuk götürmeleri için rüşvet vermemesini söylemek istedim. Onların uygulamayı bırakmayı reddeden birini serbest bırakmaya cesaret edemeyeceklerini biliyordum. Ama konuşma şansımız yoktu ve konuşmamıza izin verilmedi.

Minibüs hareket etmeye başladı ve o değerli an ben tek bir kelime bile etmeden akıp gitti. Çaresizlik içinde kocama bağırdım, “Yardım arama. Arasan bile geri dönmeyeceğim!” Tüm düşüncelerim bu saçma görünen cümlenin içinde yoğunlaşmıştı. Sürücü güldü, minibüsteki gardiyanlar güldü ama diğer uygulayıcılar ne demek istediğimi anladılar. Ben sadece kocamın benim zihniyetimi bilmesini ve Dafa'yı uygulama konusundaki sarsılmaz kararlılığımı anlamasını istedim, böylece beni serbest bırakması için birine para verme fikrinden vazgeçebilirdi.

Kocam beni iyi tanırdı. Görevli kocamın mektubunu okuduktan sonra bana verdi. Mektupta esas olarak inancımdan vazgeçmeyi reddettiğim için acımasız bir zulümle karşı karşıya kalacağımdan duyduğu endişeyi dile getiriyordu. Beni çok iyi tanıdığı için kendi tavsiyesine güvenmese de, çok inatçı olmamam konusunda beni nazikçe teşvik ediyordu.

Minibüs gittikçe daha hızlı hareket ediyordu ve artık kocamı ve çocuğumu göremiyordum. Ama kocamın çocuğumuzu kucaklayıp uzaklaşırkenki görüntüsü, zamanda donmuş bir resim gibi aklımdan çıkmıyordu.

Vicdanlı Bir Polis Memuru

O yılın sonbaharında bir akşam, iki uygulayıcı ve ben insanların Dafa hakkındaki gerçeği anlamalarına yardımcı olmak için gerçeği açıklayan afişler asmaya gittik. Tam işimizi bitirip eve dönmek üzereyken gölgelerin arasından aniden birkaç polis memuru çıktı. Bizi dinlemeden tutuklamaya ve karakola götürmeye çalıştılar. Başka bir seçenek görmediğim için o anı yakaladım ve koşmaya başladım.

Olabildiğince hızlı koştum, bir polis memuru peşimden koşuyor ve durmam için bağırıyordu. Onu görmezden geldim ve koşmaya devam ettim, zulme uğramayı bekleyemeyeceğimi, bunun onun için de iyi olmayacağını düşündüm. Koşarken aniden bir çıkmaz sokakla karşılaştım. Hala inşaat halinde bir köprüydü, altında durgun su ve her iki tarafında korkuluklar vardı. Köprünün sadece yarısı tamamlanmıştı ve ortası bariyerlerle kapatılmıştı. Başka çıkış yolu yoktu. Suya atlayamazdım, bu yüzden arkamı döndüm ve kendimi memurla yüz yüze buldum.

Gece geç saatti ve sokak lambaları yoktu. Yakın olmamıza rağmen birbirimizin yüzünü net olarak göremiyorduk. Ona Dafa hakkındaki gerçeği açıklamak istedim, ancak kovalamaca sırasında başka polisler de olduğu için yeterli zaman yoktu. Eğer beni durdurmak isterse, kaçmam mümkün olmayacaktı. Dedim ki, “Genç adam, iyi bir şey yap. Biz yanlış bir şey yapmadık.”

Bunu yalvaran bir tonda değil, haklı bir inançla söyledim. Tereddüt etti ve “Ne?” diye cevap verdi. Anı yakalayarak hızla onu geçtim ve tekrar koşmaya başladım. Arkama bakmadım ve tüm gücümle koşmaya devam ettim. İlk başta ayak seslerini duyabiliyordum ama yavaş yavaş sesler azaldı. İleride yer seviyesinin yaklaşık altı metre altında bir gölet gördüm. Çok fazla düşünmeden aşağı kaydım ve yol ile gölet arasındaki yamaçtaki otların arasına saklandım, nefesimi tuttum ve kalbim güm güm atmaya başladı.

Yukarıda hiçbir ses olmadığını hissedene kadar uzun bir süre orada kaldım. Yavaşça setten yukarı süründüm ve etrafa göz attım. Etrafta kimse yoktu ve tamamen sessizdi. Sonra çimenlerin dışına çıktım ve tekrar koşmaya başladım.

Kısa bir mesafe koştuktan sonra önümde parlak bir ışık bana doğru geliyordu. Bu bir arabanın farlarıydı, bir polis aracıydı. Tekrar gerildim. Eve giden tek yol buydu ve etraf pirinç tarlalarıyla doluydu. Farlar yüzünden kör olmuş gibi yaparak hızımı yavaşlattım ve bu fırsatı yüzümü yarı yarıya örtmek için kullandım. Araba yavaşça hareket etti ve ben de telaşsızmışım gibi davranarak kendimi sabitledim. Araç geçtikten sonra uzaklaştığından emin olmak için arkama baktım ve ancak o zaman rahat bir nefes alıp tekrar koşmaya başladım.

Daha sonra devriye arabasının polis tarafından diğer iki uygulayıcıyı almak için çağrıldığını öğrendim. Pankartları arabaların olmadığı bir nehir kıyısına asmıştık, bu yüzden destek çağırmışlardı. Zulümden kaçınmak için o gece eve gitmedim. Sitenin kapı görevlisi daha sonra bana polisin tüm gece boyunca binamı gözetlediğini söyledi. Diğer iki uygulayıcıya üç yıl zorunlu çalışma cezası verilirken, ben memleketimi terk etmek ve evimden uzakta yaşamak zorunda kaldım.

Tüm bu deneyim bir film sahnesi gibiydi. Yakalanmama ve haksız yere hapsedilmeme çok az kalmıştı ama yine de kıl payı kurtuldum. O polis memuru başlangıçta tüm niyetiyle beni kovaladı ama ben ona o sözleri söyledikten sonra tereddüt etti ve vicdanı bir anlığına harekete geçti.

Bu tıpkı Berlin Duvarı'nda görevli muhafızları yargılayan ve ateş etmek için silahın namlusunu bir santimetre kaldırmaktan bahseden yargıcın hikayesine benziyor; bir emri yerine getirmemek cezalandırılabilir, ancak hedefi ıskalamak cezalandırılamazdı. Bu, kişinin üstlenmesi gereken ahlaki bir sorumluluktu. Vicdan yasaların ötesinde bir şeydir! O memur beni yakalamama kararını vicdanına dayanarak verdi ve bunu yaparken de kendisi için iyi bir gelecek seçti.

Sarsılmaz Kalmak

'Bir Zamanlar Tanrısaldık' filmini izledim. Song Guangming bir garanti beyanı yazmaya zorlandığında, kalbim onun baskı altında bocalayabileceğinden korkan kutsal varlıklarınki gibi sıkıştı. Xiaofeng, Shifu’nun derslerini Song Guangming'e gösterdiğinde gözyaşlarımı tutamadım. Ardından kutsal varlıklar rahat bir nefes aldı ve göksel dünya bir kez daha ışıl ışıl parladı. Bu, gözaltı merkezinin karanlık odasında yaşadığım acı ve unutulmaz deneyimlerimi hatırlattı.

Gardiyanlar beni mümkün olan her şekilde aşağılamak için suçlu mahkumlarla iş birliği yaptılar. Beni dövdüler, sözlü tacizde bulundular, uykumdan mahrum bıraktılar ve kalın giysiler giymeme izin vermediler. Kendimi bir insan cehennemine düşmüş gibi hissediyordum. İnancımdan vazgeçmeyi reddettiğim için ailemin beni ziyaret etmesine izin vermediler. Beni görmek için yanıp tutuşan kocam her yerde yardım aradı. Yetkililer, beni pes etmeye ikna edebileceğini umarak bir istisna yaptı ve görüşmemize izin verdi.

Bu kadar uzun bir ayrılıktan sonra kocamı gördüğümde gözyaşlarımı tutamadım. Halsizdim ve uzun süreli gözaltı ve acımasız zulüm nedeniyle ruhum yıpranmıştı. Dağınık görünümümü, solgun yüzümü ve kötü fiziksel durumumu gördükten sonra kocam ellerimi tuttu. Asla yalvarmayan ya da özür dilemeyen bir adamdı, ama teslim olmam ve erken tahliye edilmem için önümde diz çöktü ve yalvardı. Gözyaşlarıma rağmen kalbim inancımdan vazgeçmedi. Sonunda amaçlarına ulaşamadıklarını gören gardiyanlar öfkeyle beni hücreme geri gönderdiler.

Aslında, kocam uygulamamı her zaman destekledi çünkü Dafa'da xiulian uygulamaya başladıktan sonra hem mizacımda hem de sağlığımda büyük değişiklikler olduğuna şahit oldu. Baskı altında, eve dönebilmek için pes etmiş gibi davranabileceğimi umuyordu.

Shifu’nun lütfu unutulmazdır ve kelimeler onun kurtarışı için minnettarlığımı tam olarak ifade edemez. Kendi bencil çıkarlarım için Shifu’ya ve Dafa'ya nasıl ihanet edebilirdim? Bu asla yapamayacağım bir şeydi. Ne kadar zor olursa olsun, seçtiğim yol sonuna kadar yürüyeceğim bir yoldu.

Geriye dönüp baktığımda duygu dolu anlar yaşıyorum. O zor zamanlarda inancımda gösterdiğim kararlılık şimdi daha da değerli görünüyor. Muhteşem bir kutsal varlık insan dünyasına inerek sıradan bir insan oldu. Yine de her eylemim ve her düşüncem tüm göksel alemlerin varlıklarını harekete geçiriyor.

Aradan 20 yıldan fazla bir zaman geçti ve hem uzun hem de kısa görünen bu süre içinde, xiulian yolunda yaşadığım sınavlar, sevinçler ve zorluklar ciltler doldurabilir. Sıradan gibi görünen bu deneyimler, hatırlandığında ve yazıldığında, olağanüstü anları ortaya çıkarır.

Eğer gelecekte bir gün torunlarım bugünün olaylarını düşünür ve Falun Dafa'nın karalandığı ve zulüm gördüğü zamanlarda ne yaptığımı sorarlarsa, onlara gururla zulüm karşısında ve aşırı baskı altında bir zamanlar korktuğumu ve ürktüğümü, ama asla tereddüt etmediğimi, dimdik ve boyun eğmeden durmaya devam ettiğimi söyleyebilirim!

Shifu diyor ki:

“Tarihin bu sayfası çevrildiğinde, geriye kalan insanlar sizin muhteşemliğinizi görecekler ve geleceğin Tanrıları sonsuza dek tarihteki bu muhteşem zamanı hatırlayacaklar.” (Daha İleri Yükselmeler İçin Esaslar II, Mantıklılık)

Ben sadece bu anları kaydetmek, xiulian uygulamamın detaylarını belgelemek, Falun Dafa'nın dünya çapında yayılma tarihine tanıklık etmek ve Shifu ve Fa tarafından şekillendirilen bu büyük tarihi dönemi kaydetmek istiyorum. Bu zaman zarfında Dafa uygulayıcıları insanlık tarihinde büyük bir oyun sergiliyorlar ve tüm zamanların en muhteşem bölümünü oluşturuyorlar.

Orijinal Çince Makale